مردگان
چه مهمانان بی دردسری هستند مردگان
نه به دستی ظرفی را چرک میکنند
نه به حرفی دلی را آلوده
تنها به شمعی قانع اند و اندکی سکوت
حسین پناهی
آدما
به آدما اجازه بدید راحت باشن
بذارید بدون تحمیل دوستتون داشته باشن
آدما رو مجبور به موندن نکنید
آدما از اجبار فرارین
به آدما دروغ نگید آدما از دروغ خوششون نمیاد
آدما خیلی خوبن، بذارید خوب بمونن، خرابشون نکنید...
حسرت نخور
بر انچه گذشت , انچه شکست , انچه نشد حسرت نخور ، زندگی اگر آسان بود با گریه اغاز نمی شد.رویه
داشتم به میهمانم می گفتم که اگر راحت تر است رویه نایلونی روی مبلهای سفید را بردارم، نرسیده بودم قبل از رسیدنشان برشان دارم، او تعارف کرد و گفت راحت است من اما گرمم شد و برش داشتم، بعد یکدفعه حس کردم چقدر راحت تر است. سه سالی می شود خریدمشان اما هیچ لک و ضربه ای بر آنها نیفتاده اگرچه اکثر اوقات به دلیل ماندن همین روپوش نایلونی بر رویشان از لذت راحتی شان محروم مانده ایم، بعد یاد همه روکش های روی اشیای زندگی خودم و اطرافیانم میفتم، روکش های روی موبایل ها، شیشه ها، روکش های صندلی ماشین، روکش های روی کنترل های تلویزیون، روکش های روی لباس های کمد و... همه این روکش ها دال بر پذیرش دو نکته است یا بر نامیرایی خود باور داریم و یا اینکه قرار است چنین چیزهای بی ارزشی را به ارث بگذاریم، هر روز در روابط روزمره مان نیز همین روکش ها را بر رفتارمانمی گذاریم تا فلانی نفهمد عصبانی هستیم، فلانی نفهمد چقدر خوشحالیم، فلانی نفهمد چقدر شکست خورده ایم. نقاب ها و روکش ها را استفاده می کنیم برای اینکه اعتقاد داریم اینطوری شخصیت اجتماعی ما برای یک روز مبادا بیشتر و بهتر روی پای خودش می ایستد و این در شرایطی است که اغلب زودتر از حد تصورمان این دنیا راترک می کنیم و آن روز مبادا هرگز نمی رسد فقط ما فرصت و جسارت خود بودن را از خودمان دریغ کرده ایم. جسارت لذت بردن از خود حقیقی مان حتی به قیمت گاه زخمی شدن و ضربه دیدن. روحمان را از تماس با دنیا محروم می کنیم تا روزی این لذت را به او ببخشیم که بی محابا دنیا را لمس کند، غافل از اینکه امروز همان روز است و همان روز اگر در انتظارش باشی هرگز فرانمی رسد. میهمان من تلنگری کوچک به من زد. جلد همه وسایلی را که از ترس خش افتادن پوشانده ام، باز می کنم. دلم می خواهد اشیا هم دموکراسی را تجربه کنند. ضربه خوردن به قیمت لذت بردن از خود حقیقی. ما همه مان فکر می کنیم عمر نوح خواهیم کرد. در پس ذهن بشر همیشه همچنین باوری جا خوش کرده، خدا می داند که وقتی پرنسس دایانا مرد چقدر دستکش و کفش استفاده نشده در کمد او پیدا شد، برعکسش هم هست آدم های به ظاهر فقیری که با مرگشان کلی پول از بالش ها و لای رختخواب هایشان پیدا می شود و کلی خرت و پرت که طرف گذاشته بوده که روز مبادا از گنجه در بیاید و روز مبادا نرسیده غزل خداحافظی را سروده اند. محافظه کاری و دوراندیشی همیشه از احساس دموکراتیک بودن )لااقل باخودم( دورم کرده. من تصمیمم را گرفته ام. همه نایلون ها و روکش ها را کنار می زنم.موضوع انشاء: فیس بوک
بنام لایک زنندهء مومنین و بلاک کنندهءظالمین
ما بهمراه دوستمان عضو فیس بوک میباشیم . فیس بوک جای خوبی است اما بیشتر اعضایش باهم فامیل هستند و از نام خانوادگیشان میشود فهمید .مثل سبز یاایرانی یا پرشین یا پارسی .اکثراًهم شبیه هم هستند طوری که ما اوائل فکر میکردیم دوقلو باشند .
...
یاد روزایی که هیچوقت برنمیگرده بخیر
ای خوشا آن عهد و دوران صفای کودکی/شادمان بودن میان کوچه های کودکی/کوچه
های خاکی و خاک در کوی وفا/ای به قربان همان خاک وفای کودکی/کودکی بازیچه ای
بیش از خیال من نبود/چون پرستو می پریدم در هوای کودکی/ریگ و شن ملموس پای
کوچک من گشته بود/لمس می شد لحظه ها در زیر پای کودکی/کودکی دوران پرواز
کبوترهای شوق/می پریدم شادمان تا انتهای کودکی/ای خوشا فواره ی رنگین کمان ذهن
من/چتر آبی می شکوفد در فضای کودکی ...
نوروز مبارک
پیشاپیش سال 1392 خورشیدى برابر با سالِ :
7035 میترایى آریایى و
2572 شاهنشاهى و
3751 زرتشتى را شاد باش میگویم
هرچند از هجرت 1392 سال میگذرد ولى سرزمین آریایىِ من :
5643 سال قبل از آن نوروز را جشن میگرفت
آرى پیشینهِ سرزمین من بسى بیشتر از 1392 سال است.
کدوم انگشتت رو بیشتر دوست داری؟
(اول انتخاب کن بعد برو معنیش رو تو ادامه مطلب بخون بخون)
